این ویژه نامه شامل شناخت حضرت زهرا(س) و معرفت به مقام و منزلت ایشان و شناخت جایگاهشان در نزد علمای اهل سنت و چگونگی شهادت حضرت و کیفیت مصائبی که بر ایشان وارد آمد و بلاخره معرفی خدمات حضرت در جامعه مسلمانان مخصوصا قشر زنان جامعه می باشد.
استکبار در قران به عنوان یک صفت ویژه برای کفار به کار رفته و منظور سر باز زدن از قبول حق و برتری جویی بر سایر مردمان می باشد.
«جهاد» قانون حیات و زندگى است و هر موجود زنده اى، تا زمانى به زندگى خود ادامه مى دهد که مشغول جهاد است و آن روز که جهاد را رها کند، مرگ او آغاز مى شود. جهاد، رمز حیات و ضامن سعادت و سبب پیروزى و موفقیّت و عامل سربلندى و عزت است.
خداوند سبحان در قرآن کریم براى خودش در آیه: «اَلله ولیّ الّذین آمنوا» و برای پیامبر(ص) در آیه: « النّبیّ أَولى بالمؤمنین من أَنفسهم» و برای حضرت علی(ع) در آیه: «إنّما ولیّکم الله ورسوله والّذین آمنوا الّذین یقیمون الصّلاة ویؤتون الزّکاة وهم راکعون» و برای اهل بیت(ع) در آیه: «أَطیعوا الله وأَطیعوا الرّسول وأُولی الاَْمْرِ مِنْکُمْ»، حقّ ولایت قرار داده است.
قرآن نعمت امنيت را بر هر موهبتی مقدم مى دارد؛ از این رو هنگامى که حضرت ابراهیم(ع) وارد سرزمین خشک و بى آب و علف مکه شد و خانه کعبه را بنا کرد، اولین چیزى که براى ساکنان آن سرزمین از خداوند تقاضا کرد امنیت بود. حتی در اسلام نوعى امنيت پيش بينى شده كه در هيچ قانونى از قوانين دنيا وجود ندارد و آن امنيت حيثيت و آبروى افراد است. به تعبیر گویاتر، اسلام اجازه نمى دهد هیچ مسلمانى نسبت به دیگران سوء ظن داشته باشد، و اين امنيتى است در بالاترين سطح كه جز در يك جامعه مؤمن امكان پذير نيست.
تولد، معرفی و مختصری از زندگی حضرت صاحب الزمان عج الله تعالی فرجه الشریف.
منابع اسلامی و مهدی موعود.
مهدی آخر الزمان از دیدگاه اهل سنت.
فلسفه غیبت.
مبانی شرعی انقلاب اسلامی ایران عبارتند از: 1- «توحید در حاکمیت»: احکام حکومتی باید مبتنی بر اسلام باشد؛ انقلاب اسلامی در واکنش به سکولارسازی قوانین توسط دولت پهلوی به وجود آمد. 2- «قاعده نفی سلطه کفار بر مسلمین»: رژیم قبلی بواسطه فرمانبرداری از بیگانه و تصویب لایحه کاپیتالاسیون مشروع نبود. 3- عدالت طلبی و ظلم ستیزی: جامعه ایران مورد ستم خاندان پهلوی قرار داشت. 4- امر به معروف و نهی از منکر: قبل از انقلاب منکرات اجتماعی به صورت یک بحران اجتماعی درآمده بود و رژیم سابق در گسترش آن نقش داشت.
حضرت زینب(س) یکی از بافضيلت ترينِ زنان جهان، دارای جلالت شأن، منزلت والا، قوّت استدلال، برترى عقل، استوارى قلب، فصاحت زبان و بلاغت بيان، بانویی شجاع و با شهامت و سخنور و مفسر بود. حیات آن حضرت با صبر و شکیبایی و مقاومت در برابر مصائب فراوان همراه بود. منزلت و جايگاه ایشان در خاندان پیامبر(ص) بسیار رفیع است. بعد از حادثه غم بار عاشورا سرپرستی کاروان اسرا را بر عهده گرفت و خطبه های با صلابت و کوبنده او در مجلس ابن زیاد و یزید، گویای فصاحت و بلاغت و علم دانش آن بزرگوار است.
قرآن کریم در آیات فراوانی به مسأله «ارتداد» اشاره کرده و به مرتدّ وعده عذاب دردناک و خواری در دنیا و آخرت را داده است. همانند این آیات که می فرماید: «ولی کسی که از آیینش برگردد، و در حال کفر بمیرد، تمام اعمال نیک[گذشته] او در دنیا و آخرت، بر باد می رود، و آنان اهل دوزخند و همیشه در آن خواهند بود». همچنین می فرماید: «و کسی که انکار کند آنچه را که باید به آن ایمان بیاورد، اعمال او تباه می گردد، و در سرای دیگر، از زیانکاران خواهد بود». و ... .
امام هادى(ع) با آنكه در سامرّاء تحت كنترل و مراقبت قرار داشت، اما با وجود همه رنج ها و محدوديت ها هرگز به كمترين سازشى با ستمگران تن نداد. بديهى است كه شخصيت الهى و موقعيت اجتماعى امام و نيز مبارزه منفى و عدم همكارى او با خلفا، براى طاغوت هاى زمان هراس آور و غير قابل تحمل بود، و پيوسته از اين موضوع رنج مى بردند. سرانجام تنها راه را خاموش كردن نور خدا پنداشتند و در صدد قتل امام برآمدند و بدين ترتيب ایشان نيز مانند امامان پيشين با مرگ طبيعى از دنيا نرفت، بلكه در زمان «معتزّ» و به دستور او مسموم گرديد و در رجب سال 254 هجرى به شهادت رسيد و در سامرّاء، در خانه خويش به خاك سپرده شد.
ولادت على(ع) در کعبه حقیقتى روشن است که شیعه و سنّى بر اثبات آن اتّفاق دارند و گروهى از بزرگان شیعه و سنّى بر تواتر آن تصریح کرده اند، از جمله: حاکم در مستدرک نوشته: اخبار متواتر وجود دارد بر این که فاطمه بنت اسد، علی(ع) را درون کعبه به دنیا آورد. کنجى شافعى آورده که: امیر المؤمنین على(ع) در شب جمعه، 13 رجب سال 30 عام الفیل در کعبه به دنیا آمد و غیر او کسی در کعبه به دنیا نیامده، و این به خاطر بزرگداشت آن حضرت و إکرام اوست. بسیاری از شاعران نیز این ماجرا را به نظم در آورده اند.
اعزام دومین گروه طلاب از حوزه علمیه امام کاظم (علیه السلام) به مناطق سیل زده / تجلیل از حضور جهادی طلاب و عموم مذهبي ها در مناطق سیل زده / تأكيد بر انجام برنامه هاي زمين مانده / بیانیه معظم له دربارۀ مشکلات مهم سیل اهواز / مصائب و بلایا» ابزاری برای امتحان الهی / پیام معظم له به مناسبت سیل ویرانگر شیراز / فلسفه نزول آفات و بلاها؟ / تأکید معظم له در مورد کمک رسانی به سیل زدگان / «انسان» عامل ايجاد مصائب و بلاها / بیانیه معظم له درباره سیل گلستان / برخورد با مصائب و بلایا، از نگاه قرآن / سیل اخیر کشور باید یک درس عبرتی برای مسؤولان باشد / راه موفقیّت در امتحانات الهى؟ / ستادهای مردمی کمک به سیل زدگان در سراسر کشور تشکیل شود / خير بودن بسياری از «شرور» / الزامات مدیریت بحران سیل از منظر معظم له / جمع بین «عدمی بودن شرور» با «انتساب آن به خدا»
امام حسین(ع) پس از شهادت مسلم، اشک از دیدگان شان جارى شد و فرمودند: «خداوند مسلم را رحمت کند، او به سوى رَوْح و ریحان و بهشت و رضوان خداوند رهسپار شد، بدانید او به تکلیف خویش عمل کرد و هنوز تکلیف ما باقى مانده است». سپس اشعاری را قرائت کردند که مضمون شان درباره برتری بهشت در مقایسه با دنیا و برتری شهادت بر مرگ بود. طبق نقل دیگری امام(ع) به دختر مسلم فرمودند: «دخترم! من به جاى پدرت و دخترانم به جاى خواهران تو هستند!» و بعد از آن بیعت خود را از همراهان شان برداشتند و به آنها اجازه دادند که بروند.
پیروزى پیامبر اسلام(ص)، هر چند با تائید و امداد الهى بود، ولى عوامل زیادى از نظر ظاهر داشت، که یکى از مهم ترین آن ها جاذبه اخلاقى پیامبر(ص) بود. آن چنان صفات عالى انسانى و مکارم اخلاق در او جمع بود، که دشمنان سرسخت را تحت تأثیر قرار مى داد و به تسلیم وادار مى کرد، و دوستان را سخت مجذوب مى ساخت. درباره حسن خلق پیامبر(ص) و عفو، گذشت، عطوفت، مهربانى، ایثار، فداکارى و تقواى آن حضرت(ص)، داستان هاى زیادى در کتب تفسیر و تواریخ آمده است.
علت واقعی «حجاب» را باید در تدبیری غریزی جستجو کرد که خداوند در وجود زنان قرار داده است. در واقع ریشه اخلاق جنسی زن؛ از قبیل حیا، عفاف و پوشش خود از مرد، و... ، تدابیری است که خود زن با یک نوع الهام و برای حفظ موقعیتش در برابر مرد به کار برده است. اما حجاب در اسلام از یک مسئله اساسی تری سرچشه می گیرد؛ آری اسلام می خواهد انواع لذت های جنسی و تمتعات مرد از زن را فقط در محیط خانوادگی و در چهارچوب قانون ازدواج محدود نموده و اجتماع منحصراً برای کار و فعالیت باشد.
طلحه و زبیر در مکّه، عایشه را که از بیعت مردم با حضرت علی(ع) ناراضى بود با خویش همراه کردند و به عنوان هوادارى از خون عثمان به سمت بصره حرکت نمودند و با نیرنگ بصره را تصرف کرده و با گمراه ساختن مردم بصره براى خود بیعت گرفتند. امیرمؤمنان(ع)، با لشکرى به سوى بصره حرکت کرد. این جنگ تنها چهار ساعت طول کشید و طلحه و زبیر هر دو به قتل رسیدند و على(ع) عایشه را به خاطر پیامبر(ص) محترمانه به مدینه فرستاد. در این جنگ به گفته بعضى ده هزار نفر و به روایتى هفده هزار نفر از طرفین کشته شدند.
امام سجاد(ع) مورد مدح و ستايش معاصرينش بوده، از جمله عبدالله بن عباس با جلالت شأن و سنّ بالا ايشان را تجليل مى نمود، زهرى مي گويد: «من از بنى هاشم کسى را مثل على بن الحسين(ع) نديدم و کسى را فقيه تر از او نيافتم و در مدینه افضل از او درک نکردم و ایشان برتر اهل زمان خود بود». سعيد بن مسيّب مي گويد: «من کسى را افضل از على بن الحسین(ع) ندیدم هم چنین زید بن اسلم میگوید: «من در بین مسلمین با کسى مثل او مجالست ننمودم».
از جمله مسائلی كه دوست و دشمن درباره پيامبر(ص) پذيرفته اند، مديريت بي نظير ايشان است. دليل آن هم پيروزى سريع ايشان بر انبوه دشمنان در كوتاه ترين مدت و با كمترين ضايعات است. قرآن مجيد در مورد شخص پيامبر(ص) پنج صفت مديريتي بيان كرده، مي فرمايد: «از سوى خدا پيامبرى به سراغ شما آمد كه از خود شماست و دردها و نیازهای شما را درک می کند، او دلسوزتان بوده و ناراحتيهاى شما بر او ناگوار است و براى هدايت و نجات شما سخت كوشا است و نسبت به مؤمنان [حتى خطاكاران] رحيم و مهربان است و به دنبال حل مشکلاتشان است».
با بررسی آیات و روایات پی می بریم که اسلام نسبت به اقتصاد اهمیت خاصّی قائل است. این موضوع در ضمن چند عنوان قابل بررسی است: 1- قرآن مال را ودیعه الهی معرفی می کند که از جانب خداوند در اختیار بشر قرار گرفته است. 2- اسلام به کار و کوشش توصیه می کند؛ زیرا هیچ جهاد نظامی بدون پشتوانه اقتصادی کامل نیست. از این رو معصومین(ع) کارگران را بسیار تحسین کرده اند. 3- پیامبر و ائمه(ع) پیشگامان کار و کوشش بوده و تلاش می کردند از دست رنج خود استفاده کرده و زندگی نمایند. 4- اسلام با تنبلی و بیکاری مبارزه می کند.
حضرت باقرع در سال 57 هجرى در شهر مدینه چشم به جهان گشود. او هنگام وفات پدر خود امام زین العابدینع که در سال 94 رخ داد سى و نه سال داشت. نام او محمد و کنیه اش ابوجعفر است و باقر و باقر العلوم لقب او مى باشد.
نام او موسى لقبش کاظم مادرش بانویى با فضیلت بنام حمیده و پدرش پیشواى ششم حضرت صادق علیه السلام است.
او در سال 128 هجرى در سرزمین ابوا یکى از روستاهاى اطراف مدینه چشم به جهان گشود و در سال 183 یا 186 به شهادت رسید. از سال 148 که امام صادقعلیه السلام به شهادت رسید دوران امامت حضرت کاظم علیه السلام اغاز گردید.
حضرت معصومه علیها السلام دختر امام کاظم علیه السلام دارای جایگاه معنوی و علمی بسیار بالایی می باشد. در عظمت ایشان همین بس که در قیامت شیعیان را شفاعت می کنند. ایشان به دلیل فشاری که بر اطرافیان امام کاظم(علیه السلام) وجود داشت ازدواج نکرد و در سال 201 ه.ق به قصد دیدار برادر به سوى خراسان حرکت کرد. اما وقتی به ساوه رسید بیمار شد و پس از عزیمت به قم از دنیا رفت. بر اساس روایات زیارت قبر ایشان دارای ثواب فراوانی می باشد. وجود قبر ایشان در قم برکات فراوانی برای این شهر داشته است که از جمله آنها شکل گیری حوزه علمیه قم می باشد.
حج یکى از ارکان مهم اسلام و از بزرگترین فرایض دینى است. قران مجید در یک عبارت کوتاه و پرمعنى مى فرماید و لله على الناس حج البیت من استطاع الیه سبیلا; براى خدا بر مردم است که حج خانه او کنند انها که توانایى رفتن به سوى او دارند و در ذیل همین ایه مى فرماید و من کفر فان الله غنى عن العالمین; و هر کس کفر ورزد و حج را ترک کند به خود زیان رسانده خداوند از همه جهانیان بى نیاز است.
معتمد عباسى كه همواره از محبوبيت و نفوذ معنوى امام در جامعه نگران بود، چون ديد توجه مردم به امام روز به روز بيشتر مى شود و زندان و اختناق و مراقبت تأثير معكوس دارد، سرانجام به همان شيوه مزورانه ديرينه متوسل شد و امام را پنهانى مسموم ساخته و به شهادت رساند.
حضرت على بن الحسین(علیه السلام) (على اکبر) اولین فرد از بنى هاشم بود که آماده نبرد شد. او زیباترین و خوشخوترین مردم بود. سنّ شریف آن حضرت را در هنگام شهادت 19 سال یا 18 سال و به روایتى 25 سال نوشته اند. او اوّلین شهید از آل ابى طالب است که روز عاشورانزد پدر گرامى اش آمد و اذن میدان طلبید. امام(علیه السلام) بى درنگ به او اجازه فرمود و در همان حال ناامید از حیات او، به قامت رعنایش نگریست و باران اشک از دیدگانش فرو ریخت.
هنگامی که پیامبر(ص) مطلع شد که علی(ع) می خواهد فاطمه(س) را به منزل خود ببرد، با این خواسته موافقت کرد و از علی(ع) خواست مقدمات کار را در عرض یکی دو روز به سرانجام برساند. حضرت رسول(ص) در مراسمی ساده و سرشار از معنویت، غذایی ساده آماده ساخت و علی(ع) همه را به ولیمه دعوت نمود و به برکت الهی همه از آن غذای کم و ساده بهره مند شدند. سرانجام نیز دست فاطمه(س) را در دست علی(ع) گذاشت و با دعا، آن ها را بدرقه کرد.
واژه «عید» در لغت از ماده «عود» به معنى بازگشت است؛ و لذا به روزهائى که مشکلاتى از قوم و جمعیتى بر طرف مى شود و بازگشت به پیروزى ها و راحتى هاى نخستین مى کند «عید» گفته مى شود؛ اما در مورد «عید قربان» به مناسبت این که در پرتو اطاعت و بندگی و انجام فریضه بزرگ حج، صفا و پاکى فطرى نخستین به روح و جان حاجی باز مى گردد و آلودگى ها که بر خلاف فطرت است از میان مى رود به این روز «عید» گفته شده است.
نهم ذیحجه را روز «عَرَفه» می نامند. این روز از روزهای مهم برای مسلمانان و از جمله شیعیان است و اگرچه «عید» نامیده نشده اما همچون عید بزرگ شمرده شده است. از سوی دیگر از آنجا که امام حسین(ع) حرکت خود را بسوی کربلا پس از مراسم حج آغاز کرد برای شیعیان از اهمیت بسزایی برخوردار است و لذا زیارت ایشان در این روز بسیار توصیه شده است. دعای امام حسین(ع) در روز عرفه از مهم‌ترین اعمال این روز است که پس از نماز ظهر و عصر خوانده می‌شود. این دعا راه خداشناسى و توبه را به هر خداجویى مى آموزد، و روح را به بالاترین اوج معرفت مى رساند؛ و می توان گفت یک دوره کامل عرفان اسلامى است.
