از آیات قران به خوبى استفاده مى شود قران مجید در ماه مبارک رمضان نازل شده است شهر رمضان الذی انزل فیه القران و ظاهر این تعبیر آن است که تمام قرآن در این ماه نازل گردید.
در نخستین ایه سوره قدر مى افزاید ما ان را در شب قدر نازل کردیم انا انزلناه فی لیله القدر.
گر چه در این ایه صریحا نام قران ذکر نشده ولى مسلم است که ضمیر انا انزلناه به قران باز مى گردد و ابهام ظاهرى ان براى بیان عظمت و اهمیت ان است.
پیشواى دوم جهان تشیع که نخستین میوه پیوند فرخنده على(علیه السلام) با دختر گرامى پیامبر اسلام(صلی الله علیه واله) بود در نیمه ماه رمضان سال سوم هجرت در شهر مدینه دیده به جهان گشود...
خداى متعال می فرماید: (اى کسانى که ایمان آورده اید! روزه بر شما نوشته شده است همان گونه که بر امت هاى قبل از شما نوشته شده بود)؛ «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا كُتِبَ عَلَیْكُمُ الصِّیَامُ كَمَا كُتِبَ عَلَی الَّذِینَ مِن قَبْلِكُمْ». و بلافاصله فلسفه این عبادت انسان ساز و تربیت افرین را در یک جمله کوتاه اما بسیار پرمحتوا چنین بیان مى کند: (تا پرهیزکار شوید)؛ « لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ». آرى روزه عامل موثرى است براى پرورش روح تقوا و پرهیزگارى در تمام زمینه ها و همه ابعاد.
تولد، معرفی و مختصری از زندگی حضرت صاحب الزمان عج الله تعالی فرجه الشریف.
منابع اسلامی و مهدی موعود.
مهدی آخر الزمان از دیدگاه اهل سنت.
فلسفه غیبت.
درباره تاریخ بعث رسول خداص میان شیعه و اهل سنت اختلاف است و مشهور میان علماء ودانشمندان شیعه ان است که بعثت ان حضرت در بیست وهفتم ماه رجب سال چهلم عام الفیل بوده و این مورد اتفاق همه علمای شیعه است.
نام او موسى لقبش کاظم مادرش بانویى با فضیلت بنام حمیده و پدرش پیشواى ششم حضرت صادق علیه السلام است.
او در سال 128 هجرى در سرزمین ابوا یکى از روستاهاى اطراف مدینه چشم به جهان گشود و در سال 183 یا 186 به شهادت رسید. از سال 148 که امام صادقعلیه السلام به شهادت رسید دوران امامت حضرت کاظم علیه السلام اغاز گردید.
در مجلس یزید هنگامى که چشم زینب کبرى(علیها السلام) به سر خونین برادرش امام حسین(علیه السلام) افتاد با صداى محزونى که دل ها را به وحشت مى انداخت فریاد زد یا حسیناه! یا حبیب رسول الله! یابن مکه و منى یابن فاطمه الزهراء سیده النساء یابن بنت المصطفى اى حسین اى محبوب رسول خدا اى پسر مکه و منا اى پسر فاطمه زهرا بانوى همه زنان جهان اى پسر دختر محمد مصطفى...
ولادت على(ع) در کعبه حقیقتى روشن است که شیعه و سنّى بر اثبات آن اتّفاق دارند و گروهى از بزرگان شیعه و سنّى بر تواتر آن تصریح کرده اند، از جمله: حاکم در مستدرک نوشته: اخبار متواتر وجود دارد بر این که فاطمه بنت اسد، علی(ع) را درون کعبه به دنیا آورد. کنجى شافعى آورده که: امیر المؤمنین على(ع) در شب جمعه، 13 رجب سال 30 عام الفیل در کعبه به دنیا آمد و غیر او کسی در کعبه به دنیا نیامده، و این به خاطر بزرگداشت آن حضرت و إکرام اوست. بسیاری از شاعران نیز این ماجرا را به نظم در آورده اند.
حضرت امام محمد تقي(ع) نهمین پیشوای شیعیان، فرزند امام رضا(ع)، در سال 195 هجری از مادری به نام «سبیکه» يا «خيزران» متولد شدند و پس از 25 سال، در آخر ذی قعده سال 220 هجری به شهادت رسيدند. مشهورترین لقب امام نهم، «جواد» و کنیه اش «ابو جعفر» است. امام محمد تقي(ع) پس از شهادت پدر بزرگوارش در سال 203 هجري تا سال 220 هجري امامت شیعیان را بر عهده گرفتند.
امام هادى(ع) با آنكه در سامرّاء تحت كنترل و مراقبت قرار داشت، اما با وجود همه رنج ها و محدوديت ها هرگز به كمترين سازشى با ستمگران تن نداد. بديهى است كه شخصيت الهى و موقعيت اجتماعى امام و نيز مبارزه منفى و عدم همكارى او با خلفا، براى طاغوت هاى زمان هراس آور و غير قابل تحمل بود، و پيوسته از اين موضوع رنج مى بردند. سرانجام تنها راه را خاموش كردن نور خدا پنداشتند و در صدد قتل امام برآمدند و بدين ترتيب ایشان نيز مانند امامان پيشين با مرگ طبيعى از دنيا نرفت، بلكه در زمان «معتزّ» و به دستور او مسموم گرديد و در رجب سال 254 هجرى به شهادت رسيد و در سامرّاء، در خانه خويش به خاك سپرده شد.
حضرت باقرع در سال 57 هجرى در شهر مدینه چشم به جهان گشود. او هنگام وفات پدر خود امام زین العابدینع که در سال 94 رخ داد سى و نه سال داشت. نام او محمد و کنیه اش ابوجعفر است و باقر و باقر العلوم لقب او مى باشد.
مبانی شرعی انقلاب اسلامی ایران عبارتند از: 1- «توحید در حاکمیت»: احکام حکومتی باید مبتنی بر اسلام باشد؛ انقلاب اسلامی در واکنش به سکولارسازی قوانین توسط دولت پهلوی به وجود آمد. 2- «قاعده نفی سلطه کفار بر مسلمین»: رژیم قبلی بواسطه فرمانبرداری از بیگانه و تصویب لایحه کاپیتالاسیون مشروع نبود. 3- عدالت طلبی و ظلم ستیزی: جامعه ایران مورد ستم خاندان پهلوی قرار داشت. 4- امر به معروف و نهی از منکر: قبل از انقلاب منکرات اجتماعی به صورت یک بحران اجتماعی درآمده بود و رژیم سابق در گسترش آن نقش داشت.
طلحه و زبیر در مکّه، عایشه را که از بیعت مردم با حضرت علی(ع) ناراضى بود با خویش همراه کردند و به عنوان هوادارى از خون عثمان به سمت بصره حرکت نمودند و با نیرنگ بصره را تصرف کرده و با گمراه ساختن مردم بصره براى خود بیعت گرفتند. امیرمؤمنان(ع)، با لشکرى به سوى بصره حرکت کرد. این جنگ تنها چهار ساعت طول کشید و طلحه و زبیر هر دو به قتل رسیدند و على(ع) عایشه را به خاطر پیامبر(ص) محترمانه به مدینه فرستاد. در این جنگ به گفته بعضى ده هزار نفر و به روایتى هفده هزار نفر از طرفین کشته شدند.
«مسیح» در لغت یعنی کسی که با روغن مسح شده باشد، و اصطلاحاً به آن «منجی» دلالت می کند که انبیای بنی اسرائیل وعده داده بودند برای نجات قوم یهود می آید. در عهد عتیق، واژه مسیح، به معنای «مبارک»، لفظ عامی است که بر اشخاص مختلف، از جمله کوروش اطلاق شده است. اطلاق مسیح بر عیسی (ع)، ممکن است از این نظر باشد که او با کشیدن دست بر بیماران غیر قابل علاج، آنها را شفا می داد، چون این افتخار از آغاز برای او پیش بینی شده بود، خداوند نام او را قبل از تولد مسیح گذاشت.
حضرت زینب(س) یکی از بافضيلت ترينِ زنان جهان، دارای جلالت شأن، منزلت والا، قوّت استدلال، برترى عقل، استوارى قلب، فصاحت زبان و بلاغت بيان، بانویی شجاع و با شهامت و سخنور و مفسر بود. حیات آن حضرت با صبر و شکیبایی و مقاومت در برابر مصائب فراوان همراه بود. منزلت و جايگاه ایشان در خاندان پیامبر(ص) بسیار رفیع است. بعد از حادثه غم بار عاشورا سرپرستی کاروان اسرا را بر عهده گرفت و خطبه های با صلابت و کوبنده او در مجلس ابن زیاد و یزید، گویای فصاحت و بلاغت و علم دانش آن بزرگوار است.
امام عسکرى(ع) یازدهمین پیشواى شیعیان در سال 232 ه.ق چشم به جهان گشود. پدرش امام دهم حضرت هادى(ع) و مادرش بانوى پارسا و شایسته «حدیثه» است که برخى از او به نام «سوسن» یاد کرده اند. این بانوى گرامى از زنان نیکو کار و داراى بینش اسلامى بود و در فضیلت او همین بس که پس از شهادت امام حسن عسکرى(ع) پناهگاه و نقطه اتکاى شیعیان در آن مقطع زمانى بسیار بحرانى و پر اضطراب بود.
هرگز صلح در برنامه امام حسن نبود. حتی با اطلاع از سستی در امر جهاد، هنگامی که خبر حرکت لشکر معاویه به اطلاع آن حضرت رسید، ایشان با ایراد خطبه ای در مسجد کوفه، همگان را به جهاد فراخواند، ولی پس از ده روز اقامت در نزدیکی کوفه، فقط 4هزار نفر از کوفیان به لشکر امام پیوستند. خستگى مردم عراق پس از جنگ جمل و صفین و نهروان از یک طرف، وجود عناصر متضاد در سپاه امام از طرف دیگر و خیانت فرماندهان او از طرف سوم سبب شد که صلح بر امام تحمیل شود؛ لذا صلح حضرت نشانه حسن روابط با معاویه و پیروان او نبوده است.
پیروزى پیامبر اسلام(ص)، هر چند با تائید و امداد الهى بود، ولى عوامل زیادى از نظر ظاهر داشت، که یکى از مهم ترین آن ها جاذبه اخلاقى پیامبر(ص) بود. آن چنان صفات عالى انسانى و مکارم اخلاق در او جمع بود، که دشمنان سرسخت را تحت تأثیر قرار مى داد و به تسلیم وادار مى کرد، و دوستان را سخت مجذوب مى ساخت. درباره حسن خلق پیامبر(ص) و عفو، گذشت، عطوفت، مهربانى، ایثار، فداکارى و تقواى آن حضرت(ص)، داستان هاى زیادى در کتب تفسیر و تواریخ آمده است.
امام صادق(ع) در سال 80 يا 83 هجری از مادری به نام «فروه» متولد شد. ایشان تکیه گاه اصلی فکری و عقیدتی شیعه بوده و بخش گسترده ای از احادیث و علوم اهل بیت(ع) توسط این امام گسترش یافته است. از سویی امام صادق(ع) حد فاصل فرقه هایی قرار گرفته بود که در شیعه به وجود آمده بود، لذا وظیفه حفظ و صیانت شیعه را برعهده داشت. امام(ع) با وجود آن كه پدرشان، در مدینه زندگی می کرد؛ اما از آنجا که بیشتر شیعیان آن حضرت در عراق بودند، مدتی در عراق به سر برده است. در زمان امام صادق(ع) بود که امویان سقوط کرده و حکومت به دست بنی عباس افتاد.
معتمد عباسى كه همواره از محبوبيت و نفوذ معنوى امام در جامعه نگران بود، چون ديد توجه مردم به امام روز به روز بيشتر مى شود و زندان و اختناق و مراقبت تأثير معكوس دارد، سرانجام به همان شيوه مزورانه ديرينه متوسل شد و امام را پنهانى مسموم ساخته و به شهادت رساند.
ماه محرم ماه غم و اندوه اهل بیت(علیهم السلام) و شیعیان آنهاست و ماه شهادت و یادآورى دلاورى ها و شجاعت ها و ایثارهاى سیدالشهدا و یاران باوفاى او در کربلاست؛ در حدیثى از امام على بن موسى الرضا(علیهما السلام) آمده است که فرمود: «هنگامى که ماه محرم فرا مى رسید کسى پدرم را خندان نمى دید و همواره محزون و غمگین بودتا روز دهم یعنى روز عاشورا؛ آن روز، روز مصیبت و حزن و اندوه و گریه پدرم بود و مى فرمود امروز روزى است که حسین(علیه السلام) شهید شده است».
نام او «موسى» لقبش «کاظم» مادرش بانویى با فضیلت بنام «حمیده» و پدرش پیشواى ششم حضرت «صادق(علیه السلام)» است. او در سال 128 هجرى در سرزمین «ابوا» یکى از روستاهاى اطراف مدینه چشم به جهان گشود و از سال 148 که امام صادق(علیه السلام) به شهادت رسید دوران امامت ایشان آغاز گردید.
سرزمین غدیر خم سرزمینى است میان مکه و مدینه در نزدیکى جحفه که در حدود 200 کیلومترى مکه واقع شده و چهارراهى است که حجاج سرزمین هاى مختلف مى توانستند در آنجا از هم جدا شوند؛ راهى به سوى مدینه مى رود در جهت شمال و راهى به سوى عراق مى رود در جهت شرق و راهى به سوى مصر مى رود در طرف غرب و و راهى به سوى یمن در جهت جنوب...
امام ابوالحسن على النقى الهادى(ع) پیشواى دهم شیعیان در نیمه ذیحجه سال 212 هجرى در اطراف مدینه در محلى به نام «صریا» به دنیا آمد. پدرش امام جواد(ع) و مادرش بانوى گرامى «سمانه» است که کنیزى با فضیلت و با تقوا بود...
ابن صباغ مالکى مى گوید: «امام باقر(ع) وصیت نمود تا در لباسى که در آن نماز به جاى مى آورده کفن شود. از فرزندش جعفر صادق(ع) روایت شده که فرمود من نزد پدرم بودم در آن روزى که از دنیا رحلت نمود؛ حضرت به امورى از جمله غسل و تکفین و تدفین وصیت نمود. آن حضرت را در زمان ابراهیم بن ولید بن عبدالملک سم دادند و قبر ایشان در بقیع است ...».
هنگامی که پیامبر(ص) مطلع شد که علی(ع) می خواهد فاطمه(س) را به منزل خود ببرد، با این خواسته موافقت کرد و از علی(ع) خواست مقدمات کار را در عرض یکی دو روز به سرانجام برساند. حضرت رسول(ص) در مراسمی ساده و سرشار از معنویت، غذایی ساده آماده ساخت و علی(ع) همه را به ولیمه دعوت نمود و به برکت الهی همه از آن غذای کم و ساده بهره مند شدند. سرانجام نیز دست فاطمه(س) را در دست علی(ع) گذاشت و با دعا، آن ها را بدرقه کرد.
مامون در سال 218 هجرى درگذشت و پس از او برادرش «معتصم» جاى او را گرفت. او در سال 220 هجرى امام را از مدینه به بغداد آورد تا از نزدیک مراقب او باشد. علم و فضل و تقوای امام موجب حسادت و کینه ورزی قاضى بغداد «ابن ابى دُواد» و دیگران شد؛ لذا نزد معتصم رفته و او را به قتل امام تحریک و تشویق نمودند. معتصم که مایه ابراز هر نوع دشمنى با امام را در نهاد خود داشت، از سخنان «ابن ابى دواد» بیشتر تحریک شد و در صدد قتل امام برآمد و سرانجام منظور پلید خود را عملى ساخت و امام را توسط منشى یکى از وزرایش مسموم و شهید نمود. امام هنگام شهادت بیش از بیست و پنج سال و چند ماه نداشت.
ابن صباغ مالکى مى گوید على بن موسى الرضا(علیه السلام) در مدینه به سال 148 ه.ق متولد شد. و برخى نیز سال 153 ذکر کرده اند... و القابش صابر، زکى، ولى، و مشهورترین آن «رضا» است. ایشان در قامت معتدل بود و ...
